Nếu như có ai đặt câu hỏi: "Làm nghệ sĩ cải lương khó hay dễ?" Thì tôi sẽ mạnh dạng trả lời ngay: "Làm nghệ sĩ cải lương không hề dễ một chút nào!" Và, như ai đó cắc cớ hỏi: "Nhờ đâu mà có những vai diễn để đời?" Xin thưa - Ngoài tài năng ra, người nghệ sĩ còn phải nhờ đến cái "duyên" với sân khấu, thì khó có tìm được cho mình những vai diễn để đời. Không như những cái "duyên" bình thường khác, như... duyện nợ vợ chồng, hoặc là cái "duyên" của người đi buôn được "buôn may, bán đắc".
Cái "duyên" của người nghệ sĩ đó là cái "duyên" của nghệ thuật! Nếu như người nghệ sĩ gặp may mắn gặp cái "duyên" nghệ thuật. Điều này, người trong giới gọi "Tổ đãi". Cái "duyên" được "tiềm ẩn" trong một vai diễn, khiến cho khán giả khi xem phải nhớ đời!
Nếu như có cái "duyên" của vai diễn rồi, thì vai diễn đó không có một nghệ sĩ nào thay thế được! Có những người nổi tiếng nhờ ở vai diễn, nhưng cũng có người... nổi tiếng bằng bài ca vọng cổ. Tựu trung, đó cũng từ cái "duyên" mà ra!
Một vài trường hợp điển hình
- Nghệ sĩ Thành Được có mệnh danh "Ông vua không ngai" trong giới cải lương. Ông vốn xuất thân là người thợ đèn ở gánh hát Thanh Cần của người cậu ruột. Năm 1954 ông mới có vai diễn đầu tiên ở gánh hát này. Cũng cần nói rõ - Thanh Cần là một gánh hát Trung ban, không có gì nổi bật cho lắm!
Nhưng rồi 4 năm sau, nghệ sĩ Thành Được bỗng nhiên "vụt sáng" trên sân khấu Thúy Nga - Phước Trọng qua vai diễn Tô Điền Sơn trong tuồng cải lương "Khi hoa Anh Đào Nở" của hai cố soạn giả tài hoa Hà Triều - Hoa Phượng.
Năm 1966, Ông lại nổi bật trong vai tướng cướp Thi Đằng qua vở "Tiếng Hạc trong trăng" của hai cố soạn giả Yên Ba và Loan Thảo. Ông đoạt Huy Chương Vàng giải Thanh Tâm cũng từ vai diễn này. Như vậy cũng đủ chứng tỏ, nhờ hai vai diễn của hai vở tuồng trên, đã tạo cái "duyên" sân khấu cho ông. Có thể nói, qua hai vai diễn này, không ai có thể thay thể cho ông được.
- Không như nghệ sĩ Thành Được, nam nghệ sĩ Minh Cảnh nổi tiếng nhờ bài ca vọng cổ. Vào những năm đầu của thập niên 60, khi bài vọng cổ "Tu là cõi phúc" được hãng dĩa Asia phát hành, do nam nghệ sĩ Minh Cảnh ca độc chiếc, (ngày xưa không dùng từ đơn ca như bây giờ) được thính giả từ thành thị đến thôn quê hưởng ứng nồng nhiệt.
Tiếp theo đó là bài "Lòng dạ đàn bà" đều của soạn giả Viễn Châu. Có thể nói, vào thời điểm này, giọng ca của nam nghệ sĩ Minh Cảnh chẳng khác gì một làn "gió lạ!"
Nếu không nhờ cái "duyên" của hai bài ca trên, thì nghệ sĩ Minh Cảnh khó mà tạo được tên tuổi qua các vai diễn. Trang báo kịch trường thời bấy giờ gọi ông là "kép ca Minh Cảnh". Công bình mà nói, về diễn thì nam nghệ sĩ Minh Cảnh chỉ được xếp vào hạng... "thường thường bậc trung".
Sỡ dĩ trên những sân khấu ông đã hát qua, khán giả đến xem chật rạp, không ngoài mục đích là thưởng thức giọng ca "lạ" và hết sức... điêu luyện của ông.
Như vậy cũng đủ để chứng tỏa, sự thành danh của một nghệ sĩ hoàn toàn không giống ai. Tựu trung, đó là nhờ cái "duyên" sân khấu.A Lý Phượng Tuyền
Nguồn tin: Báo sân khấu